 |
| De Korfrakkers Nederlands Kampioen 2017-2018 |
Dat is gemakkelijk praten na de wedstrijd, maar iedere speelster en vooral coach Jacques Kop Jansen had de wedstrijd al drie keer gespeeld voordat daadwerkelijk het eerste fluitsignaal had geklonken.
Na de laatste reguliere competitiewedstrijd gaat er een knop om bij alle speelsters en begeleiding van senioren 1. De laatste fase van het zaalseizoen kent maar 1 doel, waarvoor alles moet wijken. De ervaring heeft geleerd, dat je een finale niet alleen speelt op die bewuste zaterdag, maar dat begint al veel eerder. Elke speelster heeft haar eigen voorbereiding; sommigen zoeken elkaar op om samen te eten voor de wedstrijd; anderen kiezen juist voor de rust en voor zichzelf.
Maar vanaf het moment dat de auto’s richting Eindhoven rijden, ontstaat er bij elke speelster een soort oergevoel, gevoed door veel adrenaline. En zodra de deur van het Indoor Sportcentrum in Eindhoven opengaat, vormen de individuele speelsters een team, een enorm collectief, met maar 1 doel; maximaal presteren met uiteraard winst als resultaat.
De woorden van Jacques Kop Jansen voordat het veld betreden wordt, zijn inspirerend, vol emotie. De tactiek en de tegenstander worden niet meer benoemd; de taken zijn duidelijk, voor iedereen; ook voor de reservespeelsters. Jacques loodste het team in zijn praatje “door een gang van hobbels en tegenslagen, om daar te eindigen waar we moeten zijn: op het plein. En het plein zou van ons gaan worden; er was geen andere weg mogelijk. En op dat plein wachtte de beker. Op niemand anders dan op ons!” Jacques sloot af met de woorden van Carlo: Hong Yauw Sing Chok, ofwel
DE BAMBOE STAAT IN JE HART GEGRIFT
Dat betekent: Voordat we iets doen, hebben we het al in ons binnenste voorbereid en zijn we zeker van ons succes. Het raakt je als mens, betrokken bij deze groep, om te zien wat er gebeurt als de wedstrijd op punt van beginnen staat. Alle trainingsarbeid, alle tegenslagen en moeilijkheden en ook mooie momenten hebben geleid tot deze finale.
Al toen het eerste doelpunt viel, de onehander van Monique, en Be Quick de kansen miste, die ze normaal wel maken, was het gevoel goed. Deze wedstrijd gingen we gewoon winnen. Het is heerlijk om snel op een grote voorsprong te komen, want dat maakt kijken langs de kant een stuk relaxter, maar het niveau van de wedstrijd zakte wel snel in. Be Quick kon geen vuist maken, zodat ook onze Korfrakkers niet tot het uiterste hoefden te gaan.
Als dan 1 minuut voor tijd, de publiekswissel voor Monique, een feit is, wordt de avond heel erg mooi. Monique heeft 17 finales gespeeld van het begin tot het eind (minus 1 minuut dan). En dit was de enige wissel, die ze zonder haar commentaar “waarom moet ik eruit Jacques!!!!” onderging.
Want de tranen, de emotie en de blijdschap dat we dit met zijn allen zo hebben kunnen doen voor en vooral ook met Monique, geeft de overwinning nog veel meer cachet. Monique was gebrand om nog 1 keer te “shinen”. Ze scoorde vier keer. De speelsters om haar heen gunden haar deze avond haar “moment of fame”. Dat ze het niet alleen kon doen al die jaren, moge duidelijk zijn. Maar dat ze 26 jaar vooraan heeft gelopen; de kar trok met haar drive en mentaliteit op momenten dat het team het nodig had, dat vergeten we nooit! Monique bedankt!
O ja, we wonnen met 12-16, maar dat was eigenlijk bijzaak.
Reacties
Een reactie posten